Het leed dat kilo's heet

Jullie kunnen het misschien al raden, maar in dit artikel laat ik jullie alles lezen over mijn strijd tegen de kilo's.
De eeuwige strijd die nooit stopt!

google

Het begon allemaal in mijn tienerjaren.
Ik wou heel graag een navelpiercing.
Maar ik vond een navelpiercing in een blubberbuik niet mooi.
Ik had de doel om 5 kilo af te vallen.
Het was me gelukt en ik kreeg mijn navelpiercing.
Maar het diëten stopte niet. het werd alleen maar erger.
In die periode ben ik enorm dun geworden.
En dan niet mooi slank maar afgrijselijk dun.
Het was niet om aan te zien, en ik was om de haverklap ziek.
Niet ernstig ziek hoor, maar gewoon totaal geen weerstand.
Ik had geen energie meer en was zo slap als een vaatdoek.
En ik had het altijd koud.
Nadat ik 2 keer ben flauwgevallen, ben ik wakker geschud.
Dit moest veranderen!

Langzamerhand ben ik weer gaan eten.
En ik begon me zekerder te voelen.
Ik zat lekkerder in mijn vel, en kreeg weer complimentjes dat ik er goed uitzag.
Ik kreeg weer wat meer energie.

Toen werd ik zwanger van mijn eerste dochter.
In de zwangerschap zelf ben ik niet heel veel aangekomen.
Misschien hooguit 2 kilo.
Maar na die tijd, kwamen de kilo's eraan.
Als ik naar een koekje keek, zat het geloof ik al op mijn heupen.
Ik zat bij huis voor onze dochter te zorgen en verder deed ik vrij weinig.
Dus kan je wel na gaan dat de kilo's er wel aan komen, maar niet meer af gaan.

Toen we op onszelf gingen wonen, was ik zwanger van mijn tweede dochter.
Bij deze zwangerschap viel ik zelfs af, in plaats van dat het erbij kwam.
Ik was in deze zwangerschap erg ziek.
Ik spuugde alles uit, soms zelfs al als ik iets rook.
Op gegeven moment ben ik in het ziekenhuis beland met uitdroging.
Nadat ik uit het ziekenhuis kwam, ging het wel iets beter met me.
Maar nog niet op en top!

Nadat mijn dochter was geboren en uit het ziekenhuis was ontslagen, zat ik weer bij huis.
We woonden net op ons zelf en ik kon en mocht alles weer eten, omdat ik niet meer zwanger was.
Nou dat heb ik geweten!
De kilo's vlogen er aan, vreselijk vond ik het.
Maar toch bleef ik door eten.

Maar op gegeven moment, werd ik weer onzeker.
En de weegschaal werd mijn ergste vijand.
Ik vond mezelf lelijk, en kon geen leuke kleren vinden in mijn maat.
Als ik de trap opliep moest ik eerst even bijkomen.
Ik kreeg lichamelijke klachten, zoals last van mijn voeten en benen.
En vond mezelf alles behalve een leuke meid.

Daarna is de knop om gegaan voor mij. Dit kon niet langer zo!
Ik ben in beweging gekomen, en liep elke avond 5 kilometer.
Ik dronk water, en ging gezonder eten.
Binnen no-time zag ik de weegschaal omlaag gaan.
Wat was dat een tof gevoel.
Ik zag dat mijn kleren groter werden, en op gegeven moment zelfs nieuwe kleren moest aanschaffen.
Wat was ik blij!
Ik werd weer zekerder over mezelf en zag mezelf veranderen.

Het is niet altijd gemakkelijk geweest en heb vaak zitten balen als het weer eens niet wou.
Ik heb momenten gekend dat de weegschaal soms weken achter elkaar stil stond, terwijl ik toch zo mijn best deed. Zo frustrerend is dat!
Soms ben ik wel eens in mijn oude gewoontes terug gevallen.
Maar na een paar dagen was dat ook niet leuk meer.
En ging ik gewoon weer verder met mijn dieet.
Dan stond ik na een paar dagen weer te lachen omdat er toch wel weer wat af was gegaan.
Trots als een pauw was ik dan!

Nu op de dag van vandaag, heb ik mijn gezond gewicht behaald.
Ik ben in totaal 17kg afgevallen.
En ik moet zeggen, ik ben best trots op mezelf.
Ik snoep ook wel eens en eet ook gerust patat, gewoon omdat ik het lekker vind.
En dat wil ik ook blijven doen.
Je moet dieet niet als een straf gaan zien, want dan word het alleen maar moeilijker.

Ik ben van ver gekomen, en ik geloof als je echt iets wilt dat het je dan ook lukt.
Als je er zelf maar achter staat en er vol voor gaat!

Liefs...

Betekenissen van mijn tattoos

In deze blog deel ik met jullie de betekenissen van mij tattoos

Ik heb er 3.

De eerste die ik heb laten zetten, zit op mijn pols.

De tweede boven mijn borst.

En de derde op de zijkant van mijn ribben.

 

De tattoo hierboven heb ik laten zetten samen met mijn zus.

Het zijn 2 vogeltjes. En ik heb ze laten zetten voor mijn opa en oma.

Mijn opa en oma waren altijd erg belangrijk voor mij.

Als ik naar deze vogels kijk, dan denk ik altijd even aan ze.

En dat ik hem samen met mijn zus heb laten zetten, vind ik ook een speciale gedachte.

 

Deze tattoo heb ik samen met mijn vriend laten zetten.

Deze zit boven mijn borst.

Mijn vriend heeft hem op dezelfde plek, maar dan een wat dikkere lettertype.

Er staat 'lamore vince tutto dat betekend liefde overwint alles in het Italiaans.

Mijn vriend en ik zijn nu 10 jaar bij elkaar.

We hebben samen veel doorstaan en steunen elkaar altijd bij alles.

Daarom hebben we besloten samen een tattoo te zetten.

We wouden iets wat echt bij ons past, en omdat we Italiaans een hele mooie taal vinden.

Is dit uiteindelijk het resultaat geworden.

 

Ik denk dat deze tattoo wel duidelijk is.

Dit zijn de namen van mijn dochters.

Ik wou graag de namen van mijn dochters op mijn lichaam zetten.

Omdat ik altijd van ze zal blijven houden, en ik zal ze altijd blijven steunen.

De namen zijn aan elkaar verbonden door een hart met een lint.

Maar boven in is het hart los van elkaar, omdat ze toch beide uniek zijn.

Ze kunnen soms niet met elkaar, maar zeker niet zonder elkaar.

Ik weet dat sommige mensen helemaal tegen tattoos zijn.

En dat sommige mensen er juist onder zitten.

Maar ik vind je moet iedereen in zijn waarde laten.

Je moet nooit op het uiterlijk van mensen af gaan.

Het innerlijk is veel belangrijker.

Liefs...

Moeder van 2 meisjes

In deze blog kunnen jullie 3 voor en nadelen zien van 2 meisjes.
Neem het allemaal niet al te serieus.

Voordelen:
1. Kleren kopen:
Als je een winkel binnenkomt, zie je zoveel meer kleren voor meisjes dan voor jongens.
Je kan veel  meer combineren van broekjes tot jurkjes. Met of zonder legging. Noem maar op.
Het is gewoon veel makkelijker om iets leuks voor een meisjes te halen dan voor een jongen.

2.Lekker tutten:
Met een meisje kun je gezellig nagels lakken of even lekker kliederen met make up.
Zo heb je een beetje tijd samen en je doet je meisje er een enorm plezier mee.
Ik heb 2 meisjes die gek op make up zijn.
Vooral de jongste moet ik regelmatig van mijn kamer afplukken.
En als ze een keer lippenstift gekregen, dan is het ook nog dezelfde dag op.

3.Je mag nog even met poppen spelen:
Tja zeg nou eerlijk. ik denk dat elke moeder het stiekem nog wel leuk vind om
een pop aan te kleden.
Ik in ieder geval wel.
Als één van mijn dochters naar me toe komt of ik even de baby aan wil kleden, dan doe ik dat met
alle plezier.
Om vervolgens samen met de poppen natuurlijk een kopje verse neppe thee te drinken.

Nadelen:
1.Elke ochtend drama!
Ik sta sowieso elke ochtend voor 3 drama's.
Het begint bij het aankleden.
Mijn dochters mogen graag nog even in hun pyjama op de bank liggen.
Maar goed daar is doordeweeks geen tijd voor, omdat ze beiden naar school moeten.
Zodra ik begin over dat ze hun pyjama uit moeten doen. begint het!
Daarna de keuze van de kleren.
Ik moet eerlijk toegeven dat ik met de oudste dochter geen drama om de kleren heb.
Maar de jongste wil elke dag een jurk of een rok aan. elke dag!
Als ze ziet dat er een broek klaar ligt, is het huis te klein.
Dan begint het gehuil, gezeur en geen stap meer verzetten.
Ze gaat op de grond zitten en blijft volhouden dat ze een jurk aan wil.
Als ik eenmaal na veel gedoe haar in haar broek heb gekregen is de drama gauw voorbij.
Dan als laatste haren kammen.
Dit is toch wel de grootste drama in de ochtend.
De oudste heeft lang haar en ze heeft prachtig dik haar. met als gevolg heel veel knopen!
Hoe zachtjes ik het ook doe, het is nooit goed.
Ik krijg de meest rare scheldwoorden naar mijn hoofd geslingerd en ook hier beginnen de huilbuien.
Zodra ik begin dat we dan maar naar de kapper moeten omdat het met kort haar zo klaar is, word
ze meestal wel kalm.
Als dit is gedaan, is de rust weer terug! Godzijdank dit hebben we weer overleefd.

2.Echte meisjes.
Ja, die van mij zijn echte meisjes.
Ze kunnen ontzettend lief zijn en ontzettend lekker knuffelen.
Maar zodra ze hun zin niet krijgen, is het mis!
En met mis bedoel ik ook echt mis.
Dat kan variëren van niks lekkers krijgen tot het avondeten wat hun niet aan staat.
De jongste begint te huilen en weer op de grond te zitten.
En de oudste laat flink van zich horen.
Vaak begint het bij boos met dingen gooien of deuren gooien.
En dan gaat het los.
Ze begint te schreeuwen, slaan, schoppen en schelden.
Vaak is het ook zo weer klaar.
Maar ze kunnen zich wel laten horen.

3.Ruzies onderling
Dit zal vast met 2 jongens of een jongen en een meisje niet anders zijn.
Maar de ruzies hier kunnen soms flink los gaan.
Ze kunnen niet zonder en niet met elkaar.
Het ene moment kunnen ze enorm lief spelen samen.
Maar er hoeft maar één ding te gebeuren en het is raak!
Ze beginnen te schreeuwen naar elkaar en zelfs lichamelijk vallen ze elkaar aan.
De jongste is maar klein dus die kan niet gauw winnen.
Ze begint of te huilen, of te bijten.
Na 1 minuut is het weer alsof er niks aan de hand is. En gaan ze weer lekker verder spelen.

Maar natuurlijk zou ik mijn meisjes nooit willen missen!

Ik hoop dat jullie deze blog leuk vinden.

Liefs...

Iemand moeten missen

Iemand moeten missen, doet altijd pijn.
Of diegene nu overleden is of dat het gewoon niet meer in je leven is.
Afscheid nemen is nooit leuk, maar ik neem liever afscheid met de gedachte dat ik weet
dat ik diegene de volgende dag weer zie.
Dan met de gedachte dat ik diegene nooit meer zal zien.

Ik heb nu twee keer voorgoed afscheid moeten nemen.
En ik kan zeggen, wat is dat verdomd zwaar!
Je weet dat de tijd eraan zit te komen, maar toch komt het keihard aan.
Je kan jezelf niet voorbereiden op zoiets denk ik.
Misschien is dat maar goed ook.
Misschien moet je het gewoon aan het moment zelf overlaten.

Daarna komt het verwerkingsproces.
Als je dacht dat je het ergste gehad had door afscheid te nemen, nou echt niet!
Het verwerken is net zo zwaar.
Op sommige momenten misschien nog wel zwaarder.

Wat je eerder altijd vertelde aan diegene, kan nu niet meer.
Je kan niet meer even gauw op visite.
Of even gauw diegene opbellen.
En dat is pijnlijk!

Je mist alle gesprekken die jullie hadden.
Je mist alle kleine dingen die jullie deelden.
En je mist zelfs de meest vervelende dingen.

Maar goed, het leven gaat door.
Je moet zoiets een plekje geven.
Iedereen verwerkt zoiets op zijn eigen manier.
De één doet er langer over dan de ander.
Maar dat geeft niet, je moet het op je eigen tempo doen.

Er zullen altijd momenten zijn dat het moeilijk is en dat alles opnieuw terug komt.
En dat is normaal. En soms maar goed ook.
Dan sta je even stil bij diegene, en dat is ook wel weer fijn.
En ze zijn misschien uit je oog, maar nooit uit je hart!
Vergeten zal je ze nooit!

Jullie moeten missen, dat doet zeer!

Alleen al bij de gedachte, ik zie jullie nooit weer.

 

Ik wou nog zoveel samen delen.

Samen toekijken, hoe mijn kinderen samen zaten te spelen.

Samen wat drinken en gezellig praten.

 

Ik zou willen dat het nog één keer kon.

Gewoon even samen zijn.

Maar het kan niet meer, en dat doet pijn!

 

Liefs...

Tienermoeder

Bij het woord tienermoeder, horen vaak heel veel vooroordelen.
Tienermoeder zijn een stel kansloze meiden die niet weten wat ze in hun hoofd halen toch?
Nou, ik vind dat niet!
Aan het moederschap zit geen leeftijd verbonden.
Iemand van 18 kan het net zo goed doen, als iemand van 30.

Ik ben ook een tienermoeder.
Twee dagen na mijn 18e verjaardag stond ik met een positieve zwangerschapstest in mijn handen.
Mijn hart zat in mijn  keel!
Ik schrok me helemaal rot.
Shit, wat nu?

Ik heb altijd gezegd dat ik moeder wou worden, maar 18 jaar was wel heel vroeg!
Abortus kwam niet in ons op.
Het kindje zou sowieso welkom zijn, ook al was het niet gepland.
Het word echt wel groot.
Maar hoe?

Ik zat nog op school, maar gelukkig zat ik mijn laatste jaar.
Ik was halverwege september uitgerekend, en in juli zou ik mijn diploma krijgen.
Het is mij gelukt!
Toen was de dag van mijn diploma uitreiking.
Ik werd opgeroepen om naar voren te komen, en daar loop je dan te waggelen met een hele dikke buik.
Ik voelde de ogen branden in mijn rug. en hoorde mensen fluisteren.
Hoezo ongemakkelijk? Kom op, ik ben ook maar een mens!

Als ik op straat liep, zag ik de mensen kijken.
Ik zag hoe ze schuddend naar mijn buik keken.
Dat was soms behoorlijk pijnlijk.
Natuurlijk weet ik zelf ook wel dat ik erg jong was
Iemand vroeg zelfs aan mij, of de vader nog in beeld was?
Sorry hoor, maar niet alle jonge vaders lopen weg.
In tegen deel zelfs, deze vader heeft me in alles gesteund.

We hebben alles op alles gezet dat ons kindje het goed zou krijgen.
Oké, we hadden nog geen eigen woning.
Maar daar kijkt een baby toch niet naar.
Ze kreeg heel veel liefde van ons, dat is het belangrijkste.

We zijn tot ons meisje 1 werd, bij mijn ouders blijven wonen.
Heel fijn eigenlijk.
Sommige dingen weet je al kersverse moeder gewoon nog niet, en als je dan een beetje
hulp van je eigen moeder kan krijgen is dat erg fijn.

Toen ik 19 was, hebben we een eigen woning gekocht en op dat moment kwam ik erachter
dat ik in verwachting was van onze tweede meid.
Ik ben blij dat er tussen onze twee dames niet zoveel leeftijdsverschil zit.
Ze kunnen heel veel aan elkaar hebben.
En dat hebben ze ook.

Mensen hebben altijd wel commentaar, omdat dat gewoon erg makkelijk is.
Je kan het niet goed doen bij een ander.
Maar ik ben blij dat het zo gelopen is en ik zou de tijd nooit terug willen draaien.
Het is niet altijd makkelijk geweest.
Maar dat zal op een andere leeftijd ook niet altijd zo zijn, denk ik.

Met ons gaat het erg goed.
We zijn een gelukkig gezinnetje.
En ik ben blij dat ik een jonge moeder ben.

Liefs...

Een kei in uitstellen

Uitstellen, een dingetje waar ik ontzettend goed in ben.
Jammer genoeg...

Sommige dingen stel ik nu altijd uit.
Waarom?
Nou gewoon, omdat ik er geen zin in heb.
Omdat het blijkbaar ook wel later kan.

Dit stel ik eigenlijk altijd uit:

Auto schoonmaken:
Ik heb hier zo'n hekel aan.
Zowel de binnenkant als de buitenkant.
De binnenkant gebeurd eigenlijk pas, als je eerst alle rommel met je voeten opzij moet schuiven voordat je in kan stappen. (OEPS)
Ik moet wel erbij zeggen dat het niet over etenswaren gaat.
Het zijn vooral flesjes en papiertjes.
En ja, dan de buitenkant.
Ik heb een zilveren auto, maar soms is het echt grijs.
Ik vind het gewoon niet zo nodig.
Maar toch ben ik altijd blij als die weer schoon is.

Strijken:
Ik snap het nut van strijken niet helemaal.
Je gaat het eerst strijken, om het vervolgens op te vouwen.
En als je haast hebt trek je wat uit de kast, wat blijkt het
verkeerde truitje te zijn.
Dus die prop je weer terug en zo is je kast binnen no-time een puinhoop,
en is het strijken dus voor niks geweest.
Hier heel herkenbaar.
Ik strijk pas als ik iets uit de kast trek, en het gewoon echt niet meer kan.

De kledingkasten opruimen:
Ook zo'n klusje waar ik echt niet voor gemaakt ben.
Ik weet wel, het is zo gebeurd en het is daarna zo overzichtelijk.
Maar om ermee te starten duurt erg lang bij mij.
Vaak doe ik het pas, als de kast één grote bende is.
Dan doe ik de kast open en komt alles me tegemoet.
Eerst prop ik het nog een keer of 5 terug en dan kom ik er echt niet meer onderuit.
Maar als het eenmaal gebeurd is, ben ik blij.
Het is weer netjes en je hebt zo weer een outfit bij elkaar.
En niet te vergeten, je hebt weer een reden om lekker te shoppen.
Want tja, je hebt ook wel wat kledingstukken weg gedaan.

Ramen lappen:
Ik denk dat dit wel heel herkenbaar is bij de meeste mensen.
Het is nu eenmaal een klusje wat niet boven aan je lijstje staat.
Ik wacht eigenlijk te lang met dit klusje.
En Elke keer als de zon erop schijnt, schaam ik me rot!
Maar toch spring ik niet gelijk omhoog om het te lappen.
Nee, ik doe het pas als ik er zin in heb.
Ik ben nu niet één van de langste mensen, dus erg makkelijk gaat het niet voor mij.
Het is en blijft gewoon een rot klus, en het zal nooit mijn favoriete klusje worden.

Tanken:
Ik wacht altijd met tanken, tot mijn lampje brandt.
Ik vind het niks aan om te tanken.
Ten eerste het is vreselijk duur( maar goed auto rijden is duur!)
Ten tweede het duurt lang.
En ten derde het stinkt!
Het slaat helemaal nergens op, i know!
En ik kom vast nog wel eens zonder te staan.
Maar toch doe ik het elke keer weer.

Liefs...

5 voordelen van een hond

In dit artikel laat ik jullie zien, wat de voordelen zijn van een hond.

Laten we maar gewoon direct beginnen!

1. Ze zijn altijd blij, als je thuis komt!

Dat is echt zo. Honden zijn altijd blij, als je weer thuis komt.

Ook al heb je alleen even de vuilnis buiten gezet.

Ze begroeten je vaak, als of je een paar uur weg bent geweest.

 

2. Ze oordelen niet!

Dit is één van de dingen die ik zo fijn vind.

Honden kunnen niet over je oordelen.

Je hond is meestal je best vriend.

Gewoon omdat ze je altijd lief vinden.

Omdat ze gewoon nou eenmaal graag bij jou zijn.

Omdat ze graag jou aandacht willen.

 

3.Je ben nooit alleen

Sommigen zien dit is als een voordeel, en de ander juist niet.

Honden zijn graag bij jou.

Waar jij bent, volgt jou hond.

Loop je naar de keuken, staat de hond naast jou.

Zit je op de bank, zit de hond bij jou.

En ja, zit je op de wc, dan zit de hond netjes voor de deur te wachten.

Oké, ze kunnen soms enorm voor je voeten lopen.

En soms breek je je nek er bijna over.

Maar als ze je dan zo lief aan kijken, dan smelt je toch weer.

 

4.Het is gezond voor je

Een hond moet nu eenmaal zijn behoeftes doen.

Natuurlijk kan je ze ook in je achtertuin hun behoeftes laten doen.

Maar het is veel leuker voor jou en voor de hond, om er een lekker stukje mee te lopen.

Je komt in beweging en de hond kan zijn energie een beetje kwijt.

Je krijgt frisse buitenlucht, waardoor je weer lekker actief word.

En het is goed voor je conditie om met hem te lopen.

Maar ook lekker spelen is goed voor je conditie.

Gewoon een balletje trappen of achter hem aan rennen. en je voelt je gelijk een stuk actiever.

 

5. Het is gewoon leuk!

Ja, hier kan ik lang of kort over zijn.

Maar een hond hebben is gewoon leuk!

Ze kunnen je zoveel liefde geven.

Ze zijn altijd blij!

Je hebt altijd iemand om je heen, en waar je mee kan knuffelen.

Het ligt natuurlijk een beetje aan de grote van je hond.

Maar knuffelen willen ze altijd wel!

 

Liefs...

Van zorgenkindje naar kleine diva

31 maart 2012, daar is ze dan!

Onze te vroege en kleine meid.

Maar liefst 6 weken te vroeg kwam ze ter wereld.

Paulien woog 1800gram en was maar 40 cm lang.

Handjes zo klein, dat ze je hele vinger niet eens vast kunnen houden.

Mijn god, wat was ik bang!

Bang dat ze het niet ging redden.

Bang dat ze nooit haar grote zus zou kunnen ontmoeten.

Gelukkig was daar de kinderarts, die mij meteen gerust stelde.

Hij zei direct, wat ziet ze er goed uit!

Ze was mooi roze van kleur en ademde goed.

Nadat ze ter plekke snel wat onderzocht, ging ze naar de kinderafdeling.

Daar werd ze uitgebreid onderzocht.

En in de couveuse gelegd.

3 Weken later mochten we haar mee naar huis nemen.

Wat waren we opgelucht, blij en gelukkig!

We zijn compleet!

Na die tijd heeft ze nog 3 keer in het ziekenhuis gelegen.

Maar elke keer kwam het sterke meisje er toch weer boven op.

Ze liet duidelijk zien dat ze niet klein te krijgen is.

Daarna ging het de goede kant op met haar gezondheid.

Ze heeft nog we up en downs, maar lang niet meer zo heftig als toen.

Als er een griepje rond gaat, heeft ze het snel te pakken.

En dan is ze er ook goed ziek van.

Maar gelukkig duren die griepjes nooit lang meer.

Toen ze eenmaal 2.5 jaar was, mocht ze naar de peuterspeelzaal.

Al een hele grote stap vond deze mama.

Ik dacht des tijd, nu word ze pas echt groot.

Maar nu is de tijd gekomen dat ze 4 jaar word.

Dat ze mag beginnen met de basisschool (of hoe wij het hier noemen de grote meisjes school).

En nu denk ik, wat gaat de tijd toch snel!

Ik zie haar nog in de couveuse liggen, en nu mag ik haar naar de grote school brengen!

Het was echt een zorgenkindjes, maar nu is het een kleine diva.

Ze weet precies wat ze wil, en dat laat ze merken ook.

Elke ochtend de strijd, dat ze een jurkje aan wil en geen broekje.

Maar wat ben ik dankbaar en blij, dat ik deze strijd elke dag weer heb.

Liefs...

Een grote stap

Mijn officiële eerste blog!
Wat vind ik dit leuk, maar tegelijkertijd ook spannend.
Dit is een grote stap voor mij, omdat mijn zelfvertrouwen nou eenmaal niet super groot is.
En ik weet wel, ik moet doen wat ik leuk vind en me niks aan trekken van andere mensen.
Maar goed dat is nu eenmaal makkelijker gezegd dan gedaan.

Maar ik heb de stoute schoenen aan getrokken en het toch gewoon gedaan.
En ik ben eerlijk gezegd toch een beetje trots op mezelf.
Trots, omdat ik toch de stap heb genomen.
En ik wil laten zien dat ik het kan!

Ik ben deze blog begonnen, omdat ik geen voldoening meer had.
Ik voelde me nutteloos.
Maar ben gezegend met het leven dat ik heb.
Ik heb 2 geweldige dochters, en de liefste vriend die ik me maar kan wensen.
Daarbij heb ik hele lieve ouders, lieve zus en lieve vrienden om me heen

Maar toch miste ik nog wat.
Ik miste het om echt iets voor mezelf te hebben. gewoon mijn dingetje.
Daarna heb ik lang getwijfeld wat ik nu echt wou.
Wil ik weer werken voor een baas. Of wil ik misschien weer naar school.
Maar dat was het toch allemaal niet.
Er was toch elke keer weer wat, waarom ik dat niet zag zitten.

En het telt natuurlijk ook, dat ik nog wel tijd wil hebben voor mijn kindjes.
Zij zijn nou eenmaal het belangrijkst voor mij.

Toen ontdekte ik de wereld van de bloggers.
Ik had bewondering voor deze mensen.
Hoe je werk en je privé toch nog kan combineren.
Ik wist meteen dit is iets voor mij!

Daarna ben ik een beetje op onderzoek gegaan op internet.
Daar zag ik de voordelen en de nadelen van het bloggen.
En eerlijk gezegd, ik zag alleen maar voordelen!
Ik dacht dit ga ik doen!

Dus zo gezegd, zo gedaan!
Hier is dan mijn eerste blog, en er volgen nog veel meer!
Ik ga onder andere bloggen over natuurlijk het moederschap, maar ook lifestyle.
Ik ben ook wel een beetje beautyfreak, maar een echt beautyblogger zal ik nooit worden.
Maar je zou ongetwijfeld wel eens artikelen over bepaalde producten voorbij zien komen.

Ik hoop dat jullie mijn blogs leuk gaan vinden!
En ik zou jullie eerlijk mening enorm waarderen!

Liefs Tamara

Dit ben ik!

                                                          Hallo allemaal,

                                                         Ik zal mezelf even voorstellen.

Mijn naam is Tamara. Ik ben 24 jaar.

Samen met mijn vriend, heb ik 2 hele lieve dochters.

De oudste dochter is 5 jaar en heet Florien.

De jongste dochter is 4 jaar en heet Paulien.

Ik ga bloggen over lifestyle, het moederschap en af en toe een beetje beauty.

Ik hoop dat jullie de artikelen leuk gaan vinden.

en een reactie onder de artikelen, zou ik erg waarderen!

                                                      Veel leesplezier!

                                                      liefs, Tamara